Mijn jurkje hangt, kurkuma-geel, te wapperen in de zon. Het is onderdeel van een nieuw projectje: kleding verven met natuurlijke materialen. We zijn druk in de tuin. Bram heeft een terras aangelegd en is bezig met het vermeerderen van de smeerwortel Bocking 14. Dat is een plantje dat diep wortelt, lang bloeit en waarvan het blad vol voedingsstoffen zit die weer door de bodem opgenomen kunnen worden.
De kippen leggen weer volop, en we oogsten brandneteltoppen, zevenblad en munt – om ook wat meer diversiteit op het bord te brengen. Samen met de grote jongens heb ik de hangmat opgehangen, en onze kleinste tuiniert op zijn eigen manier: hij eet af en toe een hapje aarde. Geen enkel probleem, zo blijkt.
Iedere dag lijkt er weer een nieuwe boom in bloei te staan. De eerste courgetteplantjes in de kas hebben helaas een tikje van de vorst gekregen, maar hopelijk herstellen ze zich. En anders planten we gewoon nieuwe; vandaag komt eindelijk onze langverwachte zending aardappels, uien, groene asperges en zaaigoed binnen. In ons huidige klimaat is het niet de wintervorst die voor uitdagingen zorgt, maar juist de vroege vorst in het voorjaar.
We leven in een tijd waarin spanningen in de wereld steeds voelbaarder worden, en dat maakt het extra waardevol om hier, in de tuin, met beide voeten op de grond te staan. Op onze eigen vierkante meter voelt het fijner. Maar ook hier is er werk te doen – het werk in de tuin én het werk in de buitenwereld. De nieuwe ZZP-wetgeving maakt alles net wat spannender. Onze hypotheek immers ook gewoon betaald worden. Gevoelsmatig staan we op een tweesprong. Het huis is bijna klaar, de tuin krijgt vorm, en hoe mooi zou het zijn om mensen hier te ontvangen? Om onze kennis en ervaring met leren en leven in de natuur te delen met wie dat wil?
Tegelijkertijd blijft het voor ons zoeken naar hoe we online zichtbaar kunnen zijn op een manier die klopt. We willen mensen graag meenemen in wat we hier doen, maar liever met onze handen in de aarde dan de hele dag achter een scherm. Want wat we hier ervaren en leren, willen we niet voor onszelf houden – er is overvloed genoeg om te delen, aan kennis, kunde en oogst.
Bram en ik genieten van onze uitstapjes naar de randstad, het trainen van groepen mensen, maar voelen vooral dat we bij Moorlanden waarde toevoegen die nergens mee te vergelijken is. Het is het dopamine-effect zoals de natuur het bedoelt: besjes plukken in plaats van winkelen. Naar de natuur kijken in plaats van naar de zoveelste Netflix-serie. Echte, diepe verbinding voelen in een zweethut in plaats van op de socials.
Ik geloof dat dát de weg is die we te gaan hebben. Juist in dit AI-tijdperk is authenticiteit ons grootste goed.
Kleur bekennen dus.
Dat voelt soms spannend, totdat ik weer in de tuin sta. Vier Nashi-perenbomen, met de prachtigste bloesem die ik ooit aan een fruitboom heb gezien. Daarachter jonge krentenboompjes die uit volle borst meedoen, met miniatuur bloesem aan hun ranke takjes. Geen van deze bomen vraagt zich af of ze te groot of te klein zijn. Of ze goed genoeg zijn, te veel of te weinig bloeien. Ze zijn en doen. Niet ingewikkeld.
En dus, bij deze een uitnodiging. Voor wie nieuwsgierig is naar hoe wij hier leren en leven met de natuur, en zin heeft om dat een keer van dichtbij te ervaren: je bent welkom:
🌿 Open dag
Verplaatst naar 13 september
🔥 Zweethutceremonies
21 juni – gemengd
30 augustus – vrouwen
🏕 Op zoek naar een unieke plek?
Voor een training
Voor een kampvuursessie
Voor een artist-in-residence
🥕 Meer leren over de natuur?
Eten uit eigen tuin
Introductie in permacultuur
Rondleiding door het voedselbos
💌 Contact
Stuur ons een mailtje als je meer wilt weten over wat we hier doen.
Reactie plaatsen
Reacties